Günlük gündelik işler telaşlar arasında unuttuğumuz en büyük dostu yad etmek istiyorum.
En kalbî ta’zim duygularıyla kaleme aldığım ruh destanını sizlerle paylaşmak isliyorum. O’nu anlayamamanın belasına düçar olan İslam dünyasının sırtımdaki vebali ile dört büklüm arz ediyorum…
-O gün Mekke bu gün biz-
Ne hasretmiş duyulan hiçbir şeye benzemez
Mü’min kulun kalbini aşkınla yaksın Allah
İştiyakım artıyor gönlüm yeter dur demez
Yanmaktan zevk alıyor aşkınla Resulallah
Nur yüzüne kâinat özlem duyar can atar
Feyzi nebi gönlüme çağlayıp aksın diye
Seni hissetmek bile ölü ruha can katar
Sırt döner boş dünyaya beni bıraksın diye
Mekke’den mükedderi yoktu hicret gecesi
Medine bayram edip eğlenip coşuyorken
Ben hasret duyanların en fukara cücesi
Azap olan hasrete ara ver yaşıyorken
Hanemizde sefahat ruhumuz senden ırak
Duyguların şirreti azap verir bırakmaz
Sanki yakmaz od oldu özümü tutan firak
Karşımda nurlu cemal nefis doğrulup bakmaz
Sana gel desem olmaz değil âdet-i İlahi
Aşkın var feyzinle gel şuurlansın kâinat
Bize yeter gelecek bir kutlu nefes dahi
Yağan zulme nifaka adanmış onca hayat
Secdede duran başım varlığından habersiz
Aşk yok ümit bitik işgalde ruhla beden
Göz ıslanmaz can yanmaz senden kalan yok tek iz
Nurun varken âlemde kızıl karanlık neden?
Paramparça mü’minler her biri ayrı köle
Secdedeki başların başında kâfir durur
Koymadım yadigârın terk ettim bilebile
Yokluğun azap topu düştüğü yeri vurur
O gün Mekke mahzundu bu gün koskoca cihan
Ruhunla hükmeylemez gelmezsen perişanız
Günahların içinde oyalanan Müslüman
Ateşe hazırlanan özünde biten canız
Merhamet sende mevcut şefaat sende daim
Hatrına yaratılan âlemler dirlik ister
Ebreheler kan döker Nemrut var yok İbrahim
Islah eden himmeti bunaldı ümmet, göster.
Bunaldık bizler senden gelen nur yolu açsın
Kurtulsun mazlum kullar küffarın sillesinden
Her gönüle feyzini aşkını serpip saçsın
Tükendik yüce Nebi! son çare yetsin senden…
Hasan ULUSOY
