İlk ve tek uluslararası şampiyonluğunu bundan tam 50 sene önce, 1966’da kendi ülkesinin ev sahipliği yaptığı Dünya Kupası’nda kazanan İngiltere Milli takımının bu istatistiği, futbolla az da olsa ilgilenen her birey tarafından sorgulanır hale geldi.

Dünya futboluna Alan Shearer, Steven Gerrard, Alan Smith, Bobby Rabson, Bobby Charlton ve Paul Gascoigne gibi yıldızlar kazandıran ve dünyanın marka değeri anlamında bir numaralı ligine sahip olan bir ülkenin, tam 50 yıldır herhangi bir turnuvada zafere ulaşamaması, irdelenmesi gereken konulardan biri.

İngilizlerin bu başarısızlığını birkaç sebebe dayandırmak mümkün. Premier Lig’deki yoğun tempo, İngiliz teknik direktörlerin son dönemde inanılmaz derecede formsuz olmaları, İngiliz futbolcuların diğer futbol ülkelerine göre sayı olarak daha az olması ve İngiltere dışındaki diğer büyük liglerde oynayan İngiliz futbolcu kısırlığı; İngiltere Milli takımının başarısızlığını açıklamak için gayet makul sebepler.

Dünyanın her liginde devre arası tatili yapılırken İngilizler bunu pek benimsemiyor olmalı ki gerek lig maçlarına gerekse kupa maçlarına devam ediyor. Hal böyle olunca İngiliz oyuncular sezon sonunda o yorgunlukla, büyük bir uluslararası turnuvayı kaldıramıyor. Bunu kafadan uydurmuyorum, İngilizlerin son yıllardaki büyük turnuvalardan eleniş şekli ve yediği gollerin dakikaları da bu durumu ortaya koyuyor. EURO 2000’de Romanya karşısında 89. dakikada Bursaspor’un eski oyuncusu Ganea’dan yedikleri golle elenen İngilizler; 2002 Dünya Kupası’nda Brezilya’nın, Ronaldinho’nun atılmasıyla son 33 dakika 10 kişi tamamlamasına rağmen bu direnci gösteremeyip beraberlik golünü bulamadı ve turnuvaya veda etti. EURO 2004 yine maçın son anlarında Portekizli Helder Postiga’nın golüyle çeyrek finalde elenen İngiltere, EURO 2008’de ise 77. dakikada Hırvat oyuncu Petric’in golüne engel olamayıp yine turnuva dışı kaldı. Fizik kalitesinin düşük olduğu bir takımın, maçın sonlarında oyundan düşüp gol yeme ihtimalinin fazla olduğunu söylemek için futbol alimi olmaya gerek yok!  Sözün özü, sezon boyu adeta pestili çıkarılan İngiliz oyuncular, uluslararası turnuvalarda Kemal Tahir’in Yorgun Savaşçılar’ını oynuyor.

 Formsuz İngiliz teknik direktörler de, milli takımlarının başarısız olmasında büyük pay sahibi; hatta Fransa 98’den beri gerek Avrupa Şampiyonası’nda gerekse Dünya Kupası’nda nispeten daha başarılı olan hocalardan biri İsveçli Göran Eriksson, olurken diğeri ise İtalyan Fabio Capello oldu. Erikkson, baş belası Scolari’den kurtulabilseydi İngilizlere o çok özledikleri başarıları kazandırabilirdi; ama olmadı. Capello ise Lampard’ın, çizgiyi geçen muazzam golünü vermeyen hakemlere kurban gitti!

Sonuç olarak futbolun beşiği diye övülen İngiltere’nin, uluslararası bir başarı yakalaması için özellikle Premier Lig’deki yoğun fikstürün gözden geçirilmesi; İngiliz futbolcuların Ada dışına çıkmasını kolaylaştıracak eylemlerde bulunulması gerekiyor. İngiliz menajerler de artık bir zahmet kibri bir kenara bırakıp, icraat yapsın!